Coś dziwnego

Delikatne, lekko przymglone promienie słońca padają na twoją twarz, rozmywając się lekko po zetknięciu z nią. Leżysz spokojnie na trawie, wdychając powietrze nosem i analizując wszelkie zapachy do Ciebie dochodzące. Oprócz śpiewu ptaków nie słyszysz niczego. Żadne ździebełko trawy ani innej roślinności nie porusza się, pomimo lekkiej, ciepłej bryzy mierzwiącej Twoje włosy. Jesteś tu sam.
Czujesz jednak różne żyjątka w Twojej okolicy. Wiewiórki na drzewie gdzieś nieopodal drepczą w górę i dół pnia, jakby na coś czekały. Jakiś bezpański pies buszuje bezgłośnie gdzieś w krzakach, szukając czegokolwiek nadającego się do spożycia i wszędzie ptactwo. Ich trel jeszcze bardziej Cię wycisza, możesz więc wgłębić się w samego siebie. Ale czy na pewno tego potrzebujesz? Przecież wszystko jest jasne. Tylko Ty, zwierzyna wokół i ciepłe, lekko rozmyte promienie słońca to wszystko, czego dziś potrzebujesz do pełni szczęścia. Oddychasz głęboko, by nacieszyć się tym, czego nie zaznałeś nigdy wcześniej. To słońce musi być jakieś dziwne… ale czy to ma jakieś znaczenie?
Bezpański pies podbiega do Ciebie, mówiąc coś, czego nie potrafisz zrozumieć… no tak, ludzka nauka jeszcze nie dotarła do tego, w jaki sposób porozumieć się ze zwierzętami, które wykazują się jakąkolwiek inteligencją… jednak ty dziś tego nie potrzebujesz. Skupiasz się i wychwytujesz nikłe, cieniutkie jakby macki psich myśli sięgające ku Tobie, by sprawdzić, jakie masz wobec niego intencje. Starasz się zachować spokój, jednak jesteś podekscytowany tym, co właśnie odkryłeś. Czyżby to było takie proste? Pies odważniej podchodzi do Ciebie i zaczyna lizać cię po twarzy. Uśmiechasz się lekko. Jesteś potrzebny. Podnosisz się powoli i drapiesz psa za uszami, a on uśmiecha się do ciebie. Czujesz, że Twoje ciało mrowi delikatnie. Promienie słońca nie są już tak wyblakłe. Uśmiechasz się radośnie i przytulasz się do psa, który siada przy tobie i patrzy, jakby chciał, żebyś za nim poszedł. Nie wiesz, czy to jest dobry pomysł. Nigdy tu nie byłeś, więc nie wiesz, co cię może tu spotkać, jednak postanawiasz zaryzykować.
***
Budzą cię promienie słońca, przenikające przez nie do końca zasłoniętą roletę. Wstajesz z łóżka i z wściekłością zsuwasz ją do końca w dół, zrywając umożliwiający to sznur. Momentalnie w pokoju robi się ciemno. Ze złością wyciągasz ręce nad głowę i obracasz wałkiem, by podnieść roletę w górę. Oślepiające promienie słońca padają na twoją twarz. Obracasz głowę w lewo, wystawiając policzek do ciepłych promieni słońca
„Wszyscy jesteśmy do czegoś potrzebni – myślisz”.
Cóż by było na świecie, gdyby nie ludzie. Każdy z nas ma w sobie ciepło. Ze strachu chowamy je w sobie głęboko, by nie dać się złamać, bo gdy tylko ktoś to odkryje, najprawdopodobniej zostaniemy wykorzystani. Zbyt łatwo dajemy się zmanipulować ufając, że nie chcą nas skrzywdzić… zamiast tego dostajemy sztylet pod żebra. Pozostało nam tylko tłumić furię i chęć zemsty. Po co krzywdzić kogoś kolejnego? Sami musimy przecierpieć swoje, by potem nauczyć się żyć na nowo. Ale każdy z nas ma w sobie ciepło i każdy go potrzebuje. Każdy z nas jest piękny i wartościowy, wystarczy tylko dostrzec i docenić.

Ludzie to generalnie proste istoty są, ale nigdy nie potrafię zrozumieć, co jest z nimi nie tak. Ja rozumiem, trzeba pracować, nad wszystkim trzeba pracować, ale przecież sam własnoręcznie bez pracy niczego nie osiągniesz nieprawdaż? No chyba, że większość ludzi jest takich, że im się w pizdach poprzewracało od tego, że wszystko się będzie działo samo, pieniądz wpadnie sam, jedzonko się samo zrobi i dziwka do wyra sama przyjdzie… Z tym ostatnim to może i prawda w jakimś stopniu, ale na pewno z kimś takim relacji żadnej nie zbudujesz. No chyba, że ktoś lubi codzienne zdrady, to już nawet nie będę komentował takiego podejścia do egzystencji. Oczywiście nie zamierzam krytykować nikogo za rozwiązły tryb dostarczania bodźców, ale związku nie ma. No ewentualnie jak dziewczyna się potrafi pochamować…
E, ale dziś nie o dziewczynach, co ciekawe. Ciekawe, czy @julitka znów będzie na mnie krzyczeć, że tylko do dziewczyn się przyczepiam, jak rzep psiego ogona, jak to mawia moja babcia. Znaczy ogólnie też będzie, ale dziś w innej roli. Tak, ja też potrafię, jeśli sobie ktoś po przeczytaniu tego zdania zadawał pytanie, czy potrafię się przywalić np. do siebie.
Najprościej jest stwierdzić, że winę za aktualny stan relacji międzyludzkich ogólnych ponoszą tylko kobiety, bo to one się puszczają, mają wiecznie wyśrubowane wymagania, którym nie da się sprostać w niemal żadnym przypadku i że jedyne, na czym im tak naprawdę zależy, to hajs, samochód, a ona ma tylko leżeć i ładnie pachnieć… To tak sobie upraszczając od razu powiem, że to wszystko wcale nie jest takie proste… Heh, ciekawe czy jutro będę mówił dokładnie to samo, albo chociaż w ten sam sposób… Pewnie nie, jak to ja. Zawsze najpierw gadam jedno, potem gadam jedno i w sumie głupoty potem z tego wychodzą, ale gdzie w życiu głupoty tej głupoty nie ma, jak ktoś mi wskaże, to nie wiem, co się stanie. Pewnie nic, bo nic interesującego nie mam do zaoferowania.
Piękno można dostrzec wszędzie, wystarczy tylko dobrze poszukać. Jednemu najpiękniejsze są np. spadające liście jesienią, choć doprawdy nie wiem, co jest w tym eleganckiego, jak wszystko spada, potem to trza grabić, a co nie zgrabione na wiosnę spod śniegu się wynurzy lekkawo nadgnite z racji panującego roztopu, depczącego społeczeństwa i kilku innych czynników, o których nie mam pojęcia, więc się nie będę na ich temat wypowiadał.
Dla drugiego pięknem jest wiosenny zapach mokrej ziemi, co już bardziej może jestem w stanie zrozumieć, wszak na wiosnę wszystko ponownie odradza się do żyćka po długim, niedźwiedzim śnie, a i ptactwo radośniej zaczyna wywrzaskiwać swe żądania światu, który i tak tego nie słucha… bo albo zatroszczysz się o siebie sam, albo zginiesz i nikt Ci nie pomoże. Gałązki wypuszczające pączki i lekki, wiosenny wiaterek gdzieś popołudniową porą nastrajać może optymistycznie, gdy zacznie rozwiewać włosy dziewczęcia, roznosząc przy okazji ich nieziemsko interesujący zapach, a Serca czytelnictwa typu męskiego radują się i trzepoczą, niczym koliber w klatce i tak bardzo chcą się wyrwać, by oddać się właścicielce, kroczącej gdzieś sobie nieświadomie przed nami w niedalekiej odległości, co by się zapach ów nie rozwiał za bardzo. Ah, aż mnie jakaś nostalgia gdzieś się tu wkrada, ale nie… Dusimy w zarodku, Nie ma uczuć.
Trzecich zaś cieszyć może gorąc słonecznego lata, gdy asfalt topi się i podeszwy trepów grzęznąć zaczynają w miękkim podłożu… Skwar blokowiska i zapach starych ulic, smród ludzi w komunikacji miejskiej tylko dlatego, że może to zwiastować nadchodzący urlop gdzieś w górach, dla łaknięcia nieco ochłody w tych ciężkich, upalnych czasach miejskiego zgiełku… Albo nad ciepłymi wodami jakiegoś śródziemnego, czy czegośkolwiek innego, bo nasz Bałtyk to zbyt zachęcający nie jest. Ludzie tylko śmiecą i śmiecą. Puszki po piwskach… Ale kogoś może cieszyć również to, może jakiegoś łyczka sobie gdzieś tam jeszcze wydusi z jednej drugiej czy dziesiątej puszeczki, chociaż prawdopodobnie nie, wszystko zdąży wyparować, zanim zdążymy znaleźć jakaś interesującą nas puszeczkę, co by harnolda nie walić.
Kogoś czwartego, o ile dobrze liczę może cieszyć zimowy mróz, smagający policzki rankiem, podczas wyjścia do pracy. Zabawa z dziećmi na śniegu, lepienie bałwana, wojny śnieżyste albo kulig, jak za starych, dobrych czasów, z końmi jako motor napędowy, a nie tak, jak ostatnio jakiś kretyn na to wpadł… Przynajmniej ofiar mniej.
Kogoś piątego może cieszyć dobry obiad (he, ja chyba jak najbardziej do tego pasuje), który albo zrobi sobie sam, albo po przyjściu do domu z pracy mroźnego dnia już cieplutki będzie gdzieś tam się kończył przygotowywać za wstawiennictwem najświętszej najcudniejszej partnerki, która uśmiechnie się do niego na powitanie, strzeli dla żartu ścierką po pysku i każe umyć łapska, a następnie wrócić z powrotem…
Są niestety i tacy, którzy nie potrafią się cieszyć tym, że żyją. Takich ludzi mi szkoda. Mają rodziny, mają domy, mają dzieci i wszystko, a jednak czegoś im ciągle brak…
Są też tacy, którzy mają za dużo i już nie potrafią się cieszyć niczym, a jednocześnie nie chcą oddać tego, co mają, by pozwolić się cieszyć innym. Takich ludzi również mi szkoda. Takie życie wcale nie jest piękne, bo czymże jest życie bez szczęścia?
A teraz przechodzimy do tytułu naszego wpisu.
Cokolwiek masz, o cokolwiek się starasz, na czymś Ci zależy, nie spieprz tego, a jak masz już wszystko, co pozwala Ci być szczęśliwy, to to doceń, a nie szukaj sobie czegoś, co może spowodować, że wszystko stracisz. Usiądź na chwilę, pomyśl o tym, co już masz i doceń to. Nikt Ci przecież nigdy nie powiedział, że wszystko będzie łatwe i nie będziesz musieć ponieść żadnych kosztów walcząc o swoje.

Tak jak to już gdzieś było powiedziane, dostąpiłem zaszczytu posiadania covidu, covida… Jakkolwiek zwał, jakkolwiek zwał. Nikogo to natomiast nie interesuje, łącznie zresztą ze mną, tylko moglibyście mi, czytelnictwo moje kochane, przywrócić mi trochę węchu… A nie, smaku najlepiej. BO jak grander mi nie smakuje niczym to już aż się jeść człowiekowi odechciewa. A jak się człowiekowi jeść odechciewa to już nie jest dobrze. Robię sobie np. dobrą whisky, która nie smakuje niczym… To już się robi nawet poważniej, niż z jedzeniem. Bo jak już whisky nie smakuje, to już jest tragedia po prostu. Już się pić odechciewa, a jak już się pić odechciewa i nawet mleko smakuje jak woda to już ciężko stwierdzić, czy iść się powiesić, czy poczekać na powrót smaku… 😀 oczywiście żartkowałem.
A w związku z tym, że mam covida, nie byłem upoważniony żeby wyjechać na święta. Zresztą jestem trzecią osobą, która w moim Warszawskim domu ma covid. Tak się musiało stać, Bóg tak chciał, na pewno tak było.
W ogóle przypomniało mi się coś niepokojącego w moim życiu. Nawet nie wiem, czy to był sen, czy co to właściwie było… Przypominam sobie jakiś taki wielki dom, czy internat, czy nie wiem co to było… I pamiętam coś, co nie chciało, by przechodzić przez teren dawniej zamieszkiwany przez jakąś zmarłą osobę. Nie pamiętam teraz, jakie były konsekwencje tego przejścia, bo nie zawsze one były, ale jak teraz o tym wszystkim myślę, że pamiętam, że w tym domu się gubiłem, błąkałem się jak po labiryncie i czasem byłem zmuszony przejść przez to zakazane terytorium… Jak sobie to dziś przypomniałem gdzieś podczas słuchania szant… nie wiem dlaczego akurat wtedy… Napełniło mnie to lękiem i strachem ogromnym… Nie wiem, czy jest sen, który wpłynął na was, kochane moje czytelnictwo w takim stopniu, żebyście bali się o tym choćby pomyśleć do dziś i żebyście ten sen wspominali ze zgrozą i strachem tak niemożebnym, że najchętniej byście się skulili gdzieś w jakimś miłym, wyrozumiałym towarzystwie, którego sama obecność da gdzieś to przeświadczenie, że nie jestem w tamtym miejscu i że akurat tu, gdize jestem, nie mam się czego obawiać i że nic i nikt mi krzywdy w tym momencie nie zrobi. Nie wiem, dziwne to jest. Może to był sen. Ale skąd ten sen i kiedy mi się to śniło… Masakra. Albo serio jestem pełen zawiści dla tych, którzy mieli lepiej w życiu i teraz wypisuję głupoty, żebyście znó1) zwrócili na mnie uwagę xD nie, nigdy nie chciałem być w centrum uwagi, bo na co mnie to potrzebne. Ale to jest niepokojące nadal. Ktoś z was tak miał?
W ogóle ostatnio usłyszałem, ze całkiem interesujące brednie ostatnio poruszałem. W sensie jakieś tam problemy innych ludzi i że przeskoki są za szybko, dlatego dziś starałem się np. o tym śnie, który nie wiem sam już, czy był snem, czy pamiętam coś innego, co się nie koniecznie mogło albo musiało wydarzyć w moim życiu rozwlec nieco bardziej, niż zwykle. Natomiast trudno jest niestety się rozwlekać na tematy, na które mam konkretne zdanie, takie jak np. że się matka wstydzi z grubą córką wyjść na plażę… Ja tego niestety nie rozumiem. Uważam, że skoro sobie ją utuczyła… Albo np., córka jest chora, to czego tu się wstydzić? Jak się wstydzisz własnego dziecka, to się powinno Cie wyjebać na śmietnik i zasypać obierkami od ziemniaków, polać jakimś żrącym płynem i zostawić, aż zdechniesz. Ot co. Nie ma się nad czym rozwlekać. Tak samo jak wieszałbym gwałcicieli społecznych. Znaczy no bo przecież to zazwyczaj dzieci gwałcą np. księży. Przecież nie jest i na pewno nigdy nie było odwrotnie, przecież nad tym się też nie ma co rozwodzić. Kara śmierci dla takiego i co? I wsio. Albo damskich bokserów, tez się powinno… hm, się likwidować powinno. Facet który bez podstawy, jakiejkolwiek podstawy… biję kobietę, a zazwyczaj tych podstaw nie ma… TO dramat jest. Może nie od razu zabijać takich, ale np. spuścić jednemu z drugim czy trzecim porządny wpierdol. Nawet doniczką kobiety nie masz prawa uderzyć, pamiętaj, chłopcze.
Dawno w ogóle nic do was nie pisałem, co się u mnie starego w życiu dzieje, a że się nic nie dzieje, to i pisać jakoś nie było co. Wygrałem swoje 3 kody zniżkowe na pakietu dystrybucyjne nowe, pożądane funkcje Eltenowskie i niby można sobie odpuścić… Ale to nieprawda. Pamiętam jeszcze te piękne czasy, jak potrafiłem 2 wpisy, dość krótkie co prawda, ale jednak… wrzucić jednego dnia. Już kij z tym, że zazwyczaj to było jedno wielkie użalanie się nad sobą i w związku z tym, że ten blog jest jakoś tam publiczny to sobie je mam nadzieję wszystkie przeniosłem do innej kategorii i zahaczyłem taki magiczny wieszak, żeby mi nikt ich z niezalogowanych nie widział. O ile ten wieszak w rzeczywistości działa, nie chciało mi się tego później sprawdzać. Ufam jednak, że naczelnik dobrą robociznę wykonał i nie trzeba będzie partaniny poprawiać :D. Nie lubimy za bardzo grzebać w nie swoich bebechach grzebać. Bo cóż to za przyjemność wyrwać komuś wątrobę… Ano chyba żadna. Nie wiem, jeszcze nigdy tego nie zrobiłem. Może kiedyś spróbujem, ale to jakiś kandydat musi być. Bo mojego bebecha to mi się za bardzo nie chce rozwierać, bo tak się tłuszcz wyleje i potem trza będzie to wszystko mopem zmywać… O, Word nie ma w słowniku słowa mop. He, mob… Oo, moba też nie ma. Huh, ale błędów. Nic, nie będziem tego poprawiać. Ej, chwila, przecież na wsi się mó2)i, że nie będziem… Ah te słowniki… Nie rozumiejo człowieka, ot co. Ale czego ja oczekuję od kawałka kodu binarnego… Inteligencji to to ma tyle, co ja. Heh.
W ogóle słyszałem ostatnio, że już mają czwarty strzał w jakimś kraju dawać, a w Polsce nie chce się zezwalać tvnom na nadawano. A youtuby ponoć banują prawicowe kanały, dlatego trzeba było otworzyć nowy portal typu youtube na polskiej scenie. Pewnie, że tak, bo czemu by nie. Tylko że tam wrzucać filmy mogą tylko określone osoby… Bo niby za drogo utrzymywać infrastrukturę, żeby sobie każdy mógł coś wrzucać. A pewnie, że tak. Wszystko jest teraz drogie, w mordę teraz za darmo też nie od każdego dostaniesz, bo wszystko jest w cenie dziś.
Dobra, teraz dwa pytania na sam koniec ode mnie do Ciebie, czytelniku. Czy, a jeśli tak, to dlaczego, a jeśli nie to dlaczego uważasz, że jestem złym człowiekiem. Następnie, o co może chodzić z tym snem, któ®y był albo nie był snem… A ja nie wiem co to było. Ktoś może bardziej biegły w jakimś psychicznych jazdach może mi coś bliżej nakreślić, bo nawet nie wiem, gdzie szukać.
Pozdrówki i do następnego!