Rozważania na temat rozważań

Jeszcze nie przeczytałem komentarzy pod moimi ostatnimi bredniami… w których to bredniach nie poruszyłem niczego wartego czytania i w ogóle sam się zastanawiałem, dlaczego ja tamto w ogóle opublikowałem, a chciałem poruszyć bardzo ważny temat, przynajmniej dla mnie, do poruszenia którego zainspirował mnie mój przyjaciel.
Poznajemy sobie różnych ludzi w naszym życiu, bo człek to zwierzę stadne przecież jest i nikt, kto będzie mi wmawiał, ze najlepiej mu samemu nigdy mnie nie przekona, bo w jakimś momencie życia i tak będzie tych ludzi potrzebował… człowiek jako jednostka sam nigdy nie jest samowystarczalny. Ktoś mu musi podłączyć bieżącą wodę, wymienić wąż w pralce czy zmienić uszczelkę przy bębnie, też w pralce… Albo wyczyścić pompę, jak się zapcha. Ktoś mu musi zamontować kran, podłączyć zmywarkę… wymienić kolanko jak się zapcha odpływ… podłączyć instalację elektryczną, dociągnąć światłowód itd. Nie ma kogoś, kto na świecie umie i ma uprawnienia do tego, żeby zrobić absolutnie wszystko sam, a przynajmniej ja nie słyszałem nigdy o niczym takim. Oczywiście, ktoś może bardziej lubić samotność, bo jest osobą zamkniętą w sobie i jedyne, czego potrzebuje do życia to żarcia, srania i powietrza oraz spania, a rzeczy inne liczą się mniej, i nigdy nie mówiłem, że nie ma takich ludzi, bo gdzieś do 2017 czy końcówki 2016 też mi tylko tyle było potrzebne. A, i jeszcze komputer oczywiście.
Dzisiaj, a raczej w sobotę, nie o tym miało być.
Poznajemy wielu ludzi i pośpiech w zawieraniu relacji mnie przerażą. Np, dziewczę poznaje sobie chłopaka i zamiast normalnie z nim rozmawiać, zbudować jakieś przyjaźni fundamenty, żeby ewentualnie potem próbować wchodzić z tym kimś w związek, postanawia oczywiście zrobić inaczej… Nie, lepiej wszystko załatwić szybko. Podchodzi od razu do faceta z myślą, że przecież zakręcę dupą to będzie mój… a co z tego, ze wiązek rozpadnie się po kilku miesiącach, jeśli nawet nie wcześniej…
A, przepraszam, ktoś może na mnie nawrzeszczeć, że znów się czepiam kobiet… przypominam, że do klikania o tych, dla was pewnie bredniach, zainspirował mnie mój przyjaciel i to na jego doświadczeniach, a moich obserwacjach właśnie teraz bazuję.
Co się dzieje z ludźmi pytałem już wiele razy na tym blogu, nadal nie otrzymałem satysfakcjonującej mnie odpowiedzi… Byffa, jak to mówi dzisiejsza młodzież.
Ja osobiście nie wyobrażam sobie, że poznaję dziewczynę i od razu nastawiam się na to, że ją poderwę i będzie moja… bo nie to jest moim celem i nigdy nie było na początkowych etapach relacji, dlatego nie rozumiem od razu zakładania, że coś będzie i ciągłego dążenia do tego, że to jest jedyna rzecz, o jaką się staramy.
Eh, zgubiłem myśl… Ja jebię takie wczasy… Wylogowuję się stąd.
Aa, już wiem.
Jeśli jednak nie wyjdzie nam to, co sobie zakładaliśmy i nic nie będzie z naszych założeń, czy cokolwiek, nie wiem jak to ująć, moje drogie czytelnictwo… To zwyczajnie zapominamy o tej relacji i idziemy szukać dalej… Coż, a może trafi się nam ktoś łatwiejszy w obyciu? Bo po co nam dziewczyna, która jest dziewczyną po przejściach i boi się osób nowych, lub boi się przed nowymi osobami otwierać i im ufać? No po nic, przecież jest zupełnie nie potrzebna i to się nie liczy, ze jest piękna powierzchownie i ma piękne, interesujące wnetrze… Nie mówię tu o wątrobie.