Młode społeczeństwo

ROzważania na temat tego, czy nasze Społeczeństwo jest lepsze, niż z okresu międzywojennego czy nie jest
pozostawię sobie włąśnie na ten wpis.
Przeczytałem do tej pry tylko jedna publikację z okresu 20, 30 i okresu wojny, a także okresu powojennego,
pisarza Polaka… Czy raczej nie pisarza. Pilota z 307 Dywizjonu Nocnych Myśliwców Lwowskich Puchaczy.
Kulturka, Zachowanie, chęć do nauki… Gdzie się to podziało?
Pisał o uroczych dziewczętach, … W wolnym mieście Gdańsku… Chciałęm rzec Wagarowiczkach, ale były
to wczasowiczki oczywiście. Nigdzie tam nie było bezpodstawnego ruchania wszystkiego, co się rusza.
Nie zależało im tylko na tym, jak to jest teraz, żeby jak ta pieprzona komercha… Zamoczyc tylko i zapomnieć…
Społeczeństwo było zupełnie inne.
Byliśmy ambitniejszymi ludźmi. Sami szukaliśmy rozwiązań problemów. Studiowaliśmy, a nawet gdy skończyliśmy
studia to nadal pobieraliśmy naukę, bo chcieliśmy pracować w konkretnym zawodzie. A jak nie szukaliśmy
pracy w konkretnym zawodzie, to potrzebowaliśmy wykształcić się w celu takim, by pobierać wynagrodzenie
za pracę, by się utrzymać jakkolwiek godnie w tym kraju naszym, w którym przecież kryzys był.
Kryzys kryzysem, ale tam nigdzie tego nie było podkreślone, że było jakoś źle. Wyjeżdżał sobie na wakacje…
I nie było może jakiegoś przepychu. Żyło się godnie pomimo tego, że był kryzys… O którym już wspomniałem
wyżej. Ale… Nie było przepychu, ale i kultura osobista była zupełnie inna. Ludzie nie byli tacy chciwi
i podejście do ludzi inne zupełnie było. Życzliwi dla siebie byliśmy.
Jak to teraz wygląda? Czepiamy się siebie, że np siedzimy i gramy w nocy. Ale gramy, bo co? BO jesteśmy
znudzeni otaczającym nad wszechświatem. Nie potrafimy znaleźć dla siebie żadnego pasjonującego zajęcia.
Bo internet zrobił z naszch móżgów gówno, bo tylko tyle jestem powiedzieć w tym momencie. Patrzę na nasze
społeczeństwo i odczuwam tęsknotę za czyś, co nie istnieje. Za czymś, czego nie ma. Czymś, co przeminęło
bezpowrotnie. Przepych nas rozniesie, moi drodzy państwo. Rozniesie nas. Zabije nas dobrobyt.
Wygraliśmy wojnę. A jak zachowywali się Angole?
"Któregoś dnia byliśmy świadkami następującego incydentu: siedzieliśmy sobie w kilku w przytulnej kawiarence w Lubece. Takich „gemütlich” lokali wyrosło nagle jak grzybów po deszczu. I popijaliśmy kawę, a może piwo…? Przy sąsiednim stoliku siedziało towarzystwo Anglików: przystojny, siwy pułkownik artylerii i dwie panie. Rozmawiali cicho, doskonałe maniery, damy w modnych kapeluszach. Podszedł do nich kelner z rachunkiem. Oczywiście Niemiec. Pułkownik zapłacił, a potem – już wstając – sięgnął do kieszeni, wyciągnął napoczętą paczkę Playersów i zaczął się nią ostentacyjnie bawić podrzucając na dłoni, równocześnie przenikliwie patrzył w oczy kelnerowi zastygłemu w półukłonie… Ten zaś wlepił pożądliwy wzrok w papierosy, jakby jego życie od nich zależało. Zapadła cisza, przerwano rozmowy – wszyscy patrzyli, co będzie dalej… I wtedy ten „angielski dżentelmen” cisnął paczką pod stolik: „A to jest twój napiwek”. Osłupiałem. I co powiecie? Kelner szczupakiem rzucił się pod stół, chciwie złapał „napiwek”, zerwał się na nogi i uniżenie dziękował! Wart zwycięzca pokonanego…"
Dokłądnie. Wart zwycięzca pkonanego. No to co to kurwa ma być… Ludzie! To, że wygraliście…
Zresztą, po co ja to piszę w ogóle. I tak mnie nie zrozumiecie.
Inne czasy były. Ale one nie wrócą i żegnam was, bo zaraz niechcąco pociagnę dalej ten wpis i jeszcze
okaże się on interesujący.
Dobranoc, głupie społeczeństwo.