Czyli jak jest lepiej, to wcale nie jest lepiej?

Ja rozumiem wszystko. Rozumiem że komuś tam może być ciężko, że ktoś tam mógł wiele przeżyć, że kogoś tam mogli gnębić, nie dawać spokoju itd. Ale dzisiaj chciałbym, żeby ktoś, kto zdecydowanie bardziej zna się na emocjach ludzi pomógł mi zrozumieć przypadek, o którym dziś mowa.
Na pewno są, jestem pewien, przypadki, które za młodych lat, szkół podstawowych i ówczesnych gimbaz nie miały lekko w życiu, o tym mówię nie tylko ja, bo i pseudoraperzynom też się zdarza opisywać przypadki, które pomimo gnębienia przez rówieśników były w stanie wstać na nogi, w zasadzie wbrew wszystkim i pokazać, że są w stanie sobie doskonale poradzić z wyzwiskami, i to tak wszystko się dzieje cudownie wszystko, że to zawsze ci najbardziej zgnębieni sobie doskonale radzą… Ja czegoś takiego nie przyjmuje do siebie, że wszyscy jak zwykle wszystko pokonają itd. Wiem, że są takie przypadki które oczywiście, że tak, natomiast na pewno nie wszyscy.
Następnie przychodzi już czas rozstań z gimnazjalnymi, podstawowymi czy innymi gnębicielami i na szczęście idzie do zmiany szkoły. Wiadomo, że osoba zgnębiona w zasadzie to prawdopodobnie nie zamierza zawierać żadnych nowych relacji, nauczona doświadczeniami oczywiście, że ludzie jedyne czego pragną, to jej krzywdy i jakoś słuchajcie wcale się nie dziwie tej osobie.
Przy próbie nawiązania kontaktu z kimś po przejściach w większości przypadków otrzymujemy wyraźny komunikat „Nie potrzebuję ludzi do niczego” i co to właściwie ma znaczyć? W ostatnim wpisie pisałem, że nie ma ludzi samowystarczalnych i nadal to podtrzymuje. W tym przypadku wcale więc nie świadczy to o samowystarczalności, a jedynie o tym, że jednostka przyzwyczajona do bycia ranioną przez ludzi, o których myślała, że może z nimi stworzyć jakąś relację odpycha od siebie osoby chcące nawiązać kontakt, nauczona doświadczeniem właśnie… Ale przecież to już napisałem wyżej.
Ale to nie znaczy, że nigdy nie znajdzie sobie osoby, przed którą się otworzy i to będzie tylko jedna osoba. To wcale nie zmieni tego nabytego czegoś, czego akurat nie umiem nazwać, przez które będzie unikać już następnych relacji, a środowisko zawistnych ludzi, do którego niestety trafi ponownie jeszcze potwierdzi jej zdanie i przeświadczenie pozyskane w latach wcześniejszych.
Ale jak ze wszystkim, między ludźmi zawistnymi, plotkarzami, ludźmi przepełnionymi nienawiścią do wszystkich nowych są osoby zdecydowanie inne, niż cała reszta, które wcale nie będą miały na celu wyrządzenia nikomu krzywdy.
I teraz zastanawia mnie jedna rzecz. Jak jest postrzegane odczucie dobra w społeczności. Podstawówka i podstawówka przepełniona wiecznie pragnącymi Twojej szkody idiotami, następne etapy edukacji to zdecydowanie wymieszane środowisko… A pomimo tego, że tu już nikt nie chce Cię zabić, a jedyne co ludzie robią to gadają, gadali i będą gadać zawsze, tego się nie zmieni… Wiec ten następny etap postrzegany jest jako etap jeszcze gorszy, niż ten poprzedni, w którym dosłownie wszystkiego można było się spodziewać… To dlaczego ten następny etap nadal jest zły?
Ktoś mi to wyjaśni? Chciałbym to ogarnąć moim małym móżdżkiem.